Καθόμουν στεγνός από τον βυθό της δυστυχίας μου και ένιωσα ένα πουλί αόρατο να μου χαϊδεύει τα ζυγωματικά. Θέλησα να το διώξω μαζί με την αναταραχή που η καρδιά μου είχε κερδίσει δίκαια. Δεν κατάφερα να το κάνω και οι νοσταλγίες των ένδοξων ημερών κέντησαν για άλλη μια φορά το μνημονικό μου. Διάλεξα ένα πένθος να φορέσω και ένα μολύβι και ένα χαρτί να γράψω. Οι φύλακες της ορμής με συμβούλεψαν να μην το κάνω γιατί θα έκλεβαν τα χάδια του μέλλοντος. Ορκίστηκα να εκδικηθώ τον μελλοντικό σπαραγμό τους. Όχι δεν θα νικήσετε. Θα γράψω. Θα αποδείξω ότι μπορώ να καταστρέψω την ανίκητη καρδιά σας. Αγαπημένοι αναγνώστες ο αδερφικός σας αδερφός φτύνει στίχους από τα έγκατα της κουρασμένης ψυχής του. Βοηθήστε με να αναπολήσω την στοργή που έχασα στα δεκατρία μου.
Ζώα
Μαύρα πουλιά ζύγωσαν την σιωπή της τρέλας
Και τα χρυσόψαρα πνίγηκαν στο θέαμα του σέλας
Άγρια λιοντάρια χύθηκαν στον καταρράκτη της σαβάνας
Φοίνικες δίπλωσαν φτερά στο κράξιμο της τελευταίας ανάσας
Το φεγγάρι πάνω θεέ μου
Ένα φεγγάρι μίλησε στο σκοτεινό λαμπρό αστέρι
Του ζήτησε να του κρατήσει για άλλη μια φορά το χέρι
Και το αστέρι αρνήθηκε να δώσει μια ελπίδα
Του φεγγαριού να στάξει της λάμψης την ακτίνα
Και ο ήλιος ο φανταχτερός και σπινθηροβόλος
Τα μάλωσε τα χτύπησε σαν έρωτας κεραυνοβόλος
Και κλαίγανε με λυγμούς και έσταζαν το μίσος
Για τελευταία τους φορά θα φλέρταραν το ίσως
Ένα μικρό καράβι
Ένα μαραζωμένο δέντρο ανυπαρξίας
Βάζει πλώρη για την πηγή του ουρανού
Και τα παιδιά της πλάσης και της ακολασίας
Παίζουν στα ήρεμα νερά του άδικου χαμού
Αφιερωμένο στην Βάσια
Τα ματωμένα αίματα του χάρτη
Και τα σκληρά λόγια του Μάρτη γδάρτη
Σκλήρυναν το απαλό όνομα της χλόης
Και σκόρπισαν τα χώματα της Βάσιας Λόης
Ω Θεοί
Λαμπερά μάτια του Κύκλωπα που δεν βλέπει
Και θέλει να φροντίσει δυο κάστρα που δεν πρέπει
Τα μπράτσα της δύναμης τα έχει σηκωμένα
Αγγίζουν τα αχαμνά του Άτλαντα που τα έχει κατεβασμένα
Θάνατος
Τσιγάρα στα τασάκια άλλα σβησμένα άλλα ξεθωριασμένα
Καρκίνος στην ατμόσφαιρα ντουμάνια απεγνωσμένα
Ο θάνατος πλαγιάζει δίπλα στην ξυλόσομπα του μικρού αστείου γιάπη
Χάρε, άτολμε, ανέραστε, χασάπη.
Αφιερωμένο στον Καβάφη
Όμορφε γλυκέ λαδωμένε νεαρέ
Που φόρεσες τα πορφυρά να δείχνεις κυριλέ
Σε κοιτώ και νιώθω το σώμα μου μπερδεμένο
Είναι που είσαι ζωντανός ή μου αρέσει να τον παίρνω
Χαθήκαμε
Τέσσερα χνότα μπερδεύτηκαν στο σταυροδρόμι του φιλιού
Ρώτησαν τα ούλα ποια είναι η πόρτα του γυρισμού
Τα ούλα γέλασαν και έδειξαν με δόλο
Δεν είχαν μπει από το στόμα είχαν φιλήσει κώλο
Και εσείς κακιωμένα και κακοπροαίρετα ούλα
Πως καταλήξατε στην πίσω αυτή πορτούλα ;
Τα ούλα γέλασαν ξανά και πέσαν στα πατώματα
Δεν είμαστε ούλα ρε παιδιά είμαστε κονδυλώματα
Μαύρα πουλιά ζύγωσαν την σιωπή της τρέλας
Και τα χρυσόψαρα πνίγηκαν στο θέαμα του σέλας
Άγρια λιοντάρια χύθηκαν στον καταρράκτη της σαβάνας
Φοίνικες δίπλωσαν φτερά στο κράξιμο της τελευταίας ανάσας
Το φεγγάρι πάνω θεέ μου
Ένα φεγγάρι μίλησε στο σκοτεινό λαμπρό αστέρι
Του ζήτησε να του κρατήσει για άλλη μια φορά το χέρι
Και το αστέρι αρνήθηκε να δώσει μια ελπίδα
Του φεγγαριού να στάξει της λάμψης την ακτίνα
Και ο ήλιος ο φανταχτερός και σπινθηροβόλος
Τα μάλωσε τα χτύπησε σαν έρωτας κεραυνοβόλος
Και κλαίγανε με λυγμούς και έσταζαν το μίσος
Για τελευταία τους φορά θα φλέρταραν το ίσως
Ένα μικρό καράβι
Ένα μαραζωμένο δέντρο ανυπαρξίας
Βάζει πλώρη για την πηγή του ουρανού
Και τα παιδιά της πλάσης και της ακολασίας
Παίζουν στα ήρεμα νερά του άδικου χαμού
Αφιερωμένο στην Βάσια
Τα ματωμένα αίματα του χάρτη
Και τα σκληρά λόγια του Μάρτη γδάρτη
Σκλήρυναν το απαλό όνομα της χλόης
Και σκόρπισαν τα χώματα της Βάσιας Λόης
Ω Θεοί
Λαμπερά μάτια του Κύκλωπα που δεν βλέπει
Και θέλει να φροντίσει δυο κάστρα που δεν πρέπει
Τα μπράτσα της δύναμης τα έχει σηκωμένα
Αγγίζουν τα αχαμνά του Άτλαντα που τα έχει κατεβασμένα
Θάνατος
Τσιγάρα στα τασάκια άλλα σβησμένα άλλα ξεθωριασμένα
Καρκίνος στην ατμόσφαιρα ντουμάνια απεγνωσμένα
Ο θάνατος πλαγιάζει δίπλα στην ξυλόσομπα του μικρού αστείου γιάπη
Χάρε, άτολμε, ανέραστε, χασάπη.
Αφιερωμένο στον Καβάφη
Όμορφε γλυκέ λαδωμένε νεαρέ
Που φόρεσες τα πορφυρά να δείχνεις κυριλέ
Σε κοιτώ και νιώθω το σώμα μου μπερδεμένο
Είναι που είσαι ζωντανός ή μου αρέσει να τον παίρνω
Χαθήκαμε
Τέσσερα χνότα μπερδεύτηκαν στο σταυροδρόμι του φιλιού
Ρώτησαν τα ούλα ποια είναι η πόρτα του γυρισμού
Τα ούλα γέλασαν και έδειξαν με δόλο
Δεν είχαν μπει από το στόμα είχαν φιλήσει κώλο
Και εσείς κακιωμένα και κακοπροαίρετα ούλα
Πως καταλήξατε στην πίσω αυτή πορτούλα ;
Τα ούλα γέλασαν ξανά και πέσαν στα πατώματα
Δεν είμαστε ούλα ρε παιδιά είμαστε κονδυλώματα
Οφείλω σε αυτό το σημείο να κάνω μια παύση και να ευχαριστήσω όσους με βοηθάνε όλα αυτά τα χρόνια να στραγγίζω το μυαλό μου και να δίνω σε εσάς αυτά τα αριστουργήματα.
Ευχαριστώ τον περιπτερά της γειτονιάς που δεν μου αρνήθηκε στο Playboy στα τρυφερά μου 12 χρόνια.
Ευχαριστώ την Ασπασία την λεσβία που με έμαθε την σημασία του ταξιδιού σε άλλες οντότητες.
Ευχαριστώ και τον Βρασίδα τον μονοσάνδαλο που μου διηγήθηκε την ιστορία του πριν τον πάρει ο Χάρος μακριά.
Ευχαριστώ και τον Μπεν τον σκύλο μου που κατά λάθος μια φορά διάλεξε τον προσανατολισμό της ποίησης μου.
Τέλος ευχαριστώ και εσάς τους αναγνώστες που πληρώνετε ένα σωρό λεφτά ( παλιογκασμάδες) για να διαβάζεται τις μαλακίες που γράφω.
Ευχαριστώ τον περιπτερά της γειτονιάς που δεν μου αρνήθηκε στο Playboy στα τρυφερά μου 12 χρόνια.
Ευχαριστώ την Ασπασία την λεσβία που με έμαθε την σημασία του ταξιδιού σε άλλες οντότητες.
Ευχαριστώ και τον Βρασίδα τον μονοσάνδαλο που μου διηγήθηκε την ιστορία του πριν τον πάρει ο Χάρος μακριά.
Ευχαριστώ και τον Μπεν τον σκύλο μου που κατά λάθος μια φορά διάλεξε τον προσανατολισμό της ποίησης μου.
Τέλος ευχαριστώ και εσάς τους αναγνώστες που πληρώνετε ένα σωρό λεφτά ( παλιογκασμάδες) για να διαβάζεται τις μαλακίες που γράφω.
Το τέλος
Το τέλος είναι η αρχή του τέλους
Και το τέλος ξεκινάει από το τέλος
Αν το τέλος δεν έχει τέλος
Γιατί τελειώνει πάντα στο τέλος ;
Το τέλος είναι η αρχή του τέλους
Και το τέλος ξεκινάει από το τέλος
Αν το τέλος δεν έχει τέλος
Γιατί τελειώνει πάντα στο τέλος ;