Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Παγκόσμιο Ποδόφαιρο 2010


Μετά από 16 χρόνια μπορώ να πω πως απολαμβάνω ένα Μουντιάλ όπως είχα κάνει και τότε. Το 1994 ήμουν 11 χρονών και έπεσε στα χέρια μου ένα άλμπουμ φωτογραφιών της Panini και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό το USA WORLD CUP 1994. Μετά από εκτεταμένη έρευνα ανακάλυψα τι ακριβώς είναι το Μουντιάλ και πόσο σημαντική και θεαματική διοργάνωση είναι για ολόκληρο τον κόσμο. Παρόλο το πολύ νεαρό της ηλικίας μου είχα μάθει τα πάντα για το συγκεκριμένο Μουντιάλ. Τις ομάδες, τους παίχτες τα γήπεδα, την μασκότ ακόμα και λεπτομέρειες από τα προκριματικά παιχνίδια των εθνικών ομάδων. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα θυμάμαι περισσότερα για εκείνο το Μουντιάλ παρά για τα επόμενα τρία που ακολούθησαν το 1998 το 2002 και το 2006. Περίεργο ε ;

Θυμάμαι λοιπόν την κατακτήτρια Βραζιλία του Ρομάρίο του Μπεμπέτο του Ντούγκα (σημερινός προπονητής της Σελεσάο)του Μπράνκο, την φιναλίστ Ιταλία με το άστοχο και καθοριστικό πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο, την τρίτη της διοργάνωσης Σουηδία του Νταλίν και του Μπρολίν, την μεγάλη έκπληξη και τέταρτη στην κατάταξη Βουλγαρία του Κρίστο Στοϊτσκοφ και Λέτσκοφ. Την μεγάλη απογοήτευση και κάτοχο του προηγούμενου από αυτό Μουντιάλ (1990) Γερμανία του Λόταρ Ματέους και του Γιούργεν Κλίσμαν. Την πολύ καλή και ταλαντούχα Ρουμανία του Γιόργκε Χάτζι, Την διοργανώτρια και φιλόδοξη Αμερική του Έλληνα ομογενή Αλέξι Λαλας, την Αργεντινή του Μαραντόνα του Μπατιστούτα του Κανίγια, την Νιγηρία τον Ολυμπιακάκια Γιεκινί του Αμοκάτσι και του Αμουνίκε. Και φυσικά μην ξεχάσω την τουρίστρια Ελλαδάρα που μόνο για ποδόσφαιρο δεν πήγε στις Πολιτείες της Αμερικής. Ίσως και για αυτόν τον λόγο να μην ασχολήθηκα τόσο έντονα με τα επόμενα Μουντιάλ. Έλειπε η Ελλάδα.

Τώρα λοιπόν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια η Ελλάδα φιλοδοξεί να κάνει κάτι που δεν έκανε τότε. Να παίξει μπάλα. Και μετά την κατάκτηση του αξέχαστου για όλους τους Έλληνες Euro 2004, γιατί όχι να μην το κατακτήσει κιόλας Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο πλέον καθώς στον πρώτα αγώνα με την Νότια Κορέα θυμίσαμε πάλι εκείνη την άμπαλη ομάδα του 1994 και χάσαμε 2-0 με κατεβασμένα τα χέρια και σηκωμένα τα πόδια. Όπως δείχνουν λοιπόν τα πράγματα πάμε για μια καλύτερη παρουσία στα επόμενα 2 παιχνίδια και αφήνουμε την κατάκτηση για το επόμενο Μουντιάλ. Ο λόγος της Εθνικής μας απογοήτευσης όμως δεν με κάνει να σνομπάρω όλο το υπόλοιπο Μουντιάλ. Αντιθέτως θα με κάνει να ασχοληθώ εντονότερα. Η Βραζιλία είναι η αγαπημένη μου και θα είναι για πάντα. Γιατί τότε το 1994 όπως σας είπα ήμουν 11 χρονών. Ήξερα πως καλύτερη ομάδα του κόσμου ήταν η Γερμανία γιατί είχε κατακτήσει το προηγούμενο Μουντιάλ. Και ως γνωστός κλασσικός πιτσιρικάς ήμουνα πάντα με τους νικητές. Και έκατσα και τους είδα στον πρώτο τους αγώνα ενάντια στην Βολιβία. Κερδίσανε 1-0 οι Γερμανοί. Και λοιπόν ; Δεν ένιωσα κάτι. Δεν χάρηκα καν. Απλά συνέχισα να παρακολουθώ και τους επόμενους αγώνες. Και ήρθε η 20 Ιουνίου. Βραζιλία εναντίον Ρωσίας. Η μπάλα δεν σηκωνόταν πάνω από 20 εκατοστά από το έδαφος όταν άλλαζαν πάσα οι Βραζιλιάνο ι. Και όταν σκόραραν το έκαναν τόσο απλά λες και παίζανε μόνοι τους στο γήπεδο. Λες και κάνανε πλάκα με τους αντίπαλους και δια λέγανε πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σκοράρουν ή απλά να χάσουν ευκαιρία. Κάτι με μάγεψε σε εκείνη την ομάδα. Είδα κάτι που δεν το είχα ξαναδεί στην ζωή μου ως τότε. Μαγευτικό και εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Και ανακάλυψα πρόσφατα ότι εκείνη η Βραζιλία του 1994 ήταν η πρώτη Βραζιλία που έπαιξε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας χωρίς να προσφέρει το θέαμα που πρόσφερε στα προηγούμενα Μουντιάλ. Ένα παιδάκι 11 χρονών όμως το έκανε να αλλαξοπιστήσει και να γίνει πλέον ένας φανατικός οπαδός της Βραζιλίας. Απλά συνέκρινα την Γερμανία στον αγώνα με την Βολιβία και την Βραζιλία στον αγώνα με την Ρωσία. Είναι πολύ απλό, ένιωθα ωραιότερα όταν έβλεπα την Βραζιλία Μου άρεσε το ποδόσφαιρο που παρακολουθούσα και δεν ήθελα να τελειώσει. Με την Γερμανία βαρέθηκα.

Πόσο πιο όμορφο θα ήταν το ποδόσφαιρο αν ήταν πιο απλό και χωρίς σκοπιμότητες Πιο αγνό και πιο προσιτό από όλους ακόμα και για τα εντεκάχρονα. Προς το παρών στο Μουντιάλ του 2010 έχω παρακολουθήσει 6 αγώνες και δεν μπορώ να καταλάβω ποια ομάδα παίζει πιο καλά μέσα στο γήπεδο. Κλειστές άμυνες, μπερδεμένα σχήματα, αγχωμένοι παίχτες, κλοτσιές αβέρτα και βουβουζέλες. Επτά αγώνες ως τώρα 9 γκολ μετράμε. Χάλια ποσοστό. Μέσος όρος γκολ δηλαδή 1,2 ανά αγώνα. Αλλά είναι Μουντιάλ. Είναι παγκόσμιο ποδόσφαιρο και αξίζει τον κόπο όσο τίποτα άλλο.


Για τις γυναίκες δεν περιμένω να το κατανοήσουν το συγκεκριμένο κείμενο αλλά οι άντρες πιστεύω με νιώθουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις